W ceramice przede wszystkim odkrywam równowagę i harmonię z naturą. To dla mnie powrót do pradawnych artystycznych korzeni, doświadczanie tradycyjnego rzemiosła, budowanie mostu między tysiącami lat historii. 

Proces twórczy, w którym głównym budulcem jest glina, opiera się na przenikaniu się i ujarzmianiu trzech żywiołów - wody, ognia i powietrza. Tu nie można pójść na skróty, nie można niczego przyspieszyć. Każdy kolejny etap musi być skończoną całością. 

Gdy zwiedzałam muzeum archeologiczne w nadmorskim chorwackim miasteczku zobaczyłam oryginalne amfory, które zrobiły na mnie piorunujące wrażenie. Poczułam z nimi wewnętrzną łączność. Choć trudno to wytłumaczyć logicznie, od tamtego momentu po prostu wiedziałam, że będę tworzyła wazony. 

Jako absolwentka Akademii Sztuk Pięknych, właściwie od dziecka pasjonująca się sztuką, próbowałam różnych technik artystycznych, ale żadna do końca nie była moja. 

Dopiero praca w glinie dała mi przestrzeń do całkowicie nowych twórczych działań. Poczułam pełnię możliwości artystycznej ekspresji. Ceramika wciągnęła mnie do tego stopnia, że dzięki niej znalazłam nowy sposób na życie.

Każde z tych trzech miejsc jest dla mnie bardzo ważne, definiuje mnie jako osobę. Na co dzień jestem energiczna i wielozadaniowa, doświadczam życia bardzo szybko. 

Pracownia to mój azyl, miejsce wyciszenia i refleksji, które pozwala mi zwolnić. Przekraczając jej próg, czuję, że odcinam się od świata, zostawiam dzień za sobą. Wchodzę w stan kompletnego fokusu na sztukę. Włączam muzykę, zapalam świece, otwieram worek z gliną. Zaczynam myśleć, co chcę ulepić, jakie doświadczenie i emocje mam w sobie, jak je przełożę na formę. 

Działam w swoim własnym, indywidualnym tempie. Jestem skupiona na procesie, który ma dla mnie moc uzdrawiającą. Wierzę w energię, która krąży, przenika, wierzę w dobro, które wraca. Jako artystka oddaję moim pracom właśnie tę energię i wewnętrzny spokój. Mam nadzieję, że odbiorcy to czują.

Na samym początku przygody z gliną próbowałam siebie w różnych formatach. Toczyłam na kole, eksperymentowałam z procesem. Doszłam do momentu, w którym emocje i wsłuchanie się w siebie, umiejętność zarządzania swoją wewnętrzną energią, wzięły górę nad procesem twórczym.

Zaczęłam lepić ręcznie, starożytną metodą wałeczków. Pracuję intuicyjnie, uwalniam energię i pozwalam, żeby się działo. 

Moje wazony mają biomorficzną, bliżej niesprecyzowaną formę. To oczywiście sprawia, że niejednokrotnie walczę z prawami fizyki. Ostatecznie jednak osiągam wymaganą stabilność, choć wizualnie obiekty, które wychodzą spod moich rąk, balansują na granicy. To dziwne stwierdzenie, ale zawsze mam wewnętrzne poczucie, że z tej nieokreślonej formy, z tej niewiadomej wyjdzie coś pięknego, oryginalnego. 

Oczywiście, mogłabym ulepić coś oczywistego w formie, ale pielęgnuję tę swoją wyobraźnię. Mimo że każdy wazon jest niepowtarzalny i inny, widzę w nich pewną spójność i konsekwencję. Choć to, co je łączy, trudno zamknąć w słowach. 

Na każdy wazon patrzę osobno, oddaję mu emocje, które mam w sobie akurat tego dnia. Dlatego mówię o moich pracach, że to soliści przestrzeni. Każdy wazon niesie w sobie inną opowieść, budując ją na swój własny, zindywidualizowany i niepowtarzalny sposób. To wypadkowa abstrakcyjnego rozumienia formy i ogromnego szacunku wobec materiału i procesu oraz moich emocji.

Czuję, że coraz odważniej buduję pomost między sztuką a użytkowością. Staram się łączyć te dwa światy, niekoniecznie na zasadzie kompromisu. Chcę, żeby ze sobą współpracowały, wchodziły w symbiozę.

Ja sama buduję dialog między receptorami odpowiedzialnymi za artystyczną ekspresję i potrzebę umieszczenia obiektu w funkcji użytkowej, która tak naprawdę jest jego nadrzędną rolą.

Każdy wazon z kolekcji Otoczaki jest wynikiem intuicyjnego procesu - jest wyjątkowy, jedyny i niepowtarzalny. W swoich pracach wykorzystuję budulce, które pochodzą z natury, z ziemi. Glina, angoba, szamot, subtelna, zgaszona kolorystyka, surowa porowata forma - to wszystko ukłon w stronę matki natury.

Podobną filozofię wyznaje marka TAMO Meble. Pracujecie na bazie tradycyjnego stolarskiego rzemiosła. Wasze meble potrzebują określonego czasu, żeby powstać. To nie jest taśmowa produkcja, która wydaje kolejne sklonowane modele. Mimo że pracujecie na bazie projektu, jednak do każdego pojedynczego mebla podchodzicie z należytą uważnością. To coś co nas łączy.

Nieobce nam są także nadmorskie odniesienia. TAMO niejednokrotnie nawiązuje do gdyńskiego modernizmu i minimalistycznego projektowania. Kolekcja Otoczaki oddaje hołd prostocie i siłom natury mocno powiązanym z wodą.

Moja droga do odnalezienia się w formie artystycznej, która będzie mnie nieustannie pobudzała i motywowała do regularnej, nieustannej pracy twórczej była dość długa i nieoczywista. Dziś mogę powiedzieć, że nie chcę się rozdrabniać. Lepienie w glinie daje mi ogrom przyjemności, czuję, że artystycznie się wyżywam, na razie nie patrzę na inne podwórka. Moim celem jest dalszy rozwój w tej nawiązującej do naturalnego rzemiosła dziedzinie. Obecnie czuję się artystką w drodze, na ścieżce. Poszukuję, eksperymentuję, szukam. Jest takie powiedzenie, że wilk na szczycie nie jest tak głodny, jak wspinający się wilk. Myślę, że to oddaje mój obecny mindset.

Chciałabym dojść do momentu, w którym poczuję “Tak, stworzyłam wazon modelowy. Skończony w formie, wielopoziomowy w interpretacji”. To będzie dla mnie najprzyjemniejsze i bardzo karmiące doznanie.