Zdecydowaliśmy się zamieszkać w kamienicy, ponieważ kochamy wnętrza z historią, które mają w sobie to „coś” – przestrzeń, wysokie sufity i stare, naturalne materiały. Z informacji, do których dotarliśmy, wynika, że kamienica to projekt Felixa Korna, syna Karola Korna, wybitnego, przedwojennego, bielskiego architekta. To on zaprojektował między innymi Dworzec Główny w Bielsku czy Willę Teodora Sixta. Mieszkanie oczarowało nas od pierwszej chwili. Już od progu rzucił się nam w oczy biały, majestatyczny piec kaflowy spoglądający na nas z sypialni. Kiedy chwyciliśmy za mosiężną klamkę olbrzymich, drewnianych drzwi, a pod stopami zaskrzypiał dębowy parkiet, wiedzieliśmy, że to jest to, czego szukamy. Pierwszy pokój, do którego weszliśmy, to nasza obecna pracownia – zachwycił nas w nim jasny, drewniany wykusz wychodzący na ulicę. Zupełnie nie widzieliśmy już popękanych ścian i masy pracy, jaką trzeba będzie wykonać, żeby się tutaj wprowadzić. Zakochaliśmy się w tym miejscu i tak już zostało.

Dominika: Najważniejsze jest wspólne śniadanie. Musimy je zjeść razem, godzina nie gra roli. To nasz codzienny rytuał, na który zawsze znajdujemy czas. Dla mnie samej poranek to najważniejsza część dnia, spędzam go bez telefonu i komputera. Po śniadaniu wychodzę na spacer z naszą Szarą wyżlicą, później pisanie codziennika, notesu wdzięczności, i chwila na kawę. Dopiero po takim analogowym poranku siadam do pracy. Dzięki temu zaczynam dzień wolnej, ale później lepiej mogę się skoncentrować w ciągu dnia. Od jakiegoś czasu mamy szczęście raz w tygodniu gościć u siebie Agnieszkę – naszą „prywatną” joginkę i wspaniałą osobę. Prowadzi jogę dla nas, dla mojej mamy i czasami też dla braci. To taki rodzinny, cotygodniowy rytuał, który utrzymuje nasze ciała i dusze w lepszej sprawności. Wieczory zazwyczaj spędzamy na sofie, tuląc i głaszcząc psa, co uspakaja nas po całym dniu pracy. Rytuał z korzyścią dla obydwu stron!

Lubimy przebywać w pięknych miejscach i otaczać się pięknymi przedmiotami. Taki dom chcieliśmy stworzyć dla siebie i chyba nam się to udało. Podoba się nam w nim na przykład to, że nie jest perfekcyjny, cegła w kuchni jest ułożona w dziwaczną kompozycję, a parkiet skrzypi przy każdym kroku. Część mebli jest nowa, a część to zdobycze z targów staroci i rzeczy używane. Otaczając się nimi, często wspominamy historie z nimi związane lub ich poprzednich właścicieli.

Każda pora roku jest tutaj inna i maluje inne obrazy na ścianach. Uwielbiamy jesień, kiedy słońce jest blisko i nawet puste, białe ściany nie są nudne. Niskie słoneczne światło rzuca na nie magiczne cienie. Niestety jesienią i zimą światło wpada tu tylko na moment rano i późnym popołudniem. Za to na wiosnę zaczyna się pojawiać piękne, rozproszone światło, które towarzyszy nam cały dzień. Najjaśniejsze miejsce to zdecydowanie duży pokój i pracownia. Swój urok ma też ciemnozielona sypialnia, do której światło wpada tylko przez chwilę w ciągu dnia odbite od okien sąsiedniej kamienicy. To niepowtarzalna, bajkowa gra kolorów.

Szanujemy to co stare i uważamy, że dbanie o rzeczy, relacje z materiałami i przestrzenią budują więź i szacunek do niej – ta myśl przyświecała nam w trakcie całego remontu. Postanowiliśmy wydobyć z wnętrza to, co najpiękniejsze i najcenniejsze, a później wypełniać je meblami i przedmiotami, które mają dla nas znaczenie. Głównymi bohaterami naszego mieszkania są ponad 100-letni dębowy parkiet, drewniana stolarka i piec kaflowy – to najcenniejsze, co tutaj zastaliśmy i postanowiliśmy zachować, reszta to zbiory rzeczy, mebli i dodatków, które skrupulatnie wybieramy i zapraszamy do naszego domu. Jesteśmy miłośnikami naturalnych materiałów i przedmiotów z duszą. Często wiąże się to z wieloma godzinami pracy, jakie trzeba poświęcić, aby te rzeczy zaczęły pięknie wyglądać, ale później one się nam odwdzięczają, ciesząc oczy i służąc przez kolejne lata. Przy urządzaniu naszego kamienicznego wnętrza staliśmy się śmietnikowymi poszukiwaczami, myśliwymi na OLX i buszującymi po targach staroci. Urządzanie to dla nas proces i poszukiwanie wyjątkowych przedmiotów. Mamy nadzieję, że szybko się ono nie skończy.

Duże znaczenie miał dla nas materiał. Szukaliśmy mebla w całości z drewna i zdecydowaliśmy się na dąb, ponieważ idealnie pasuje do naszego parkietu. Bardzo podobały nam się też zaokrąglenia półek, które w dyskretny sposób nawiązują do starej komody, stojącej w dużym pokoju. Vazoo to regał, a może nie tylko, bo dzięki toczonym wazonom wygląda trochę jak rzeźba lub instalacja i nadaje wnętrzu wyjątkowy charakter. Meble, które oprócz Vazoo wpadły nam w oko i z pewnością widzielibyśmy je w naszym domu to seria XO z ryflowanymi frontami. Naszą ostatnią miłością jest też sofa TORI.

Sesja była dla nas wspaniałym sposobem na wypróbowanie różnych lokalizacji i odnalezienie miejsca, w którym regał będzie się najlepiej prezentował i funkcjonował. Set, który postanowiliśmy pozostawić po sesji, to układ w pracowni widoczny także z dużego pokoju. Drewniane ramy ościeżnic tworzą dla niego swego rodzaju ramę. Jeśli chodzi o najciekawszy układ z perspektywy szkła obiektywu, o to już trzeba zapytać Ulę (Ula Kóska - Paradise Kitsch) – autorkę tych wspaniałych zdjęć.

Ula Kóska: Zdecydowanie ten najbardziej minimalny. Pomimo, że jestem królową przepychu, a horror vacui towarzyszy mi na codzień i lubię go przemycać w sesjach portretowych, to w fotografii przedmiotów lubię harmonię i zrównoważony minimalizm. Lubię ten kadr przechodzący przez ramę drzwi, na przestrzał do pracowni. Kolorystyka jest ujednolicona i zdjęcie sprawia wrażenie spójnego, pełnego porządku. Tożsamego z wizerunkiem Tamo oraz naszych bohaterów.