Jako dziecko byłem zafascynowany wynalazcami i ich dziwnymi, czasem zabawnymi, ale zawsze intrygującymi dziełami. Pomysł, że można stworzyć coś z niczego — tylko z myśli w głowie — bardzo mnie zafascynował.

Karierę rozpocząłem jako architekt, a następnie przeszedłem do projektowania wnętrz. Około 2012 roku zacząłem tworzyć przedmioty — meble, dekoracje — jako hobby, coś tylko dla siebie, „na półkę”. Z czasem jednak zdałem sobie sprawę, że całkowicie zanurzyłem się w projektowaniu produktów i że nie jest to już tylko poboczny interes. Stało się to moim głównym celem.

W moim procesie twórczym trzy elementy są kluczowe: badania wizualne, obserwacja świata oraz ciągłe generowanie pomysłów. Obserwuję, analizuję, rozkładam rzeczy na części — czasami aż do najmniejszych codziennych detali. Nie mam ścisłych rytuałów — mam jedynie nawyk nieustannego poszukiwania znaczenia i inspiracji w otaczającym mnie świecie.

Lubię odkrywać, jak działają rzeczy — od systemów mechanicznych po interakcje międzyludzkie. Mój styl życia nie jest tak minimalistyczny jak obiekty, które projektuję. Ale nad tym pracuję — stopniowo wprowadzając porządek nie tylko w mojej pracy, ale także w przestrzeni wokół mnie.

Lubię tworzyć rzeczy własnymi rękami. Renowuję przedmioty vintage, rzeźbię drewniane łyżki i pudełka, a czasem po prostu eksperymentuję z materiałami. Uwielbiam też wędrówki w górach — to mój sposób na wyciszenie się i naładowanie baterii. Ostatnio mam coraz mniej wolnego czasu. Może dlatego, że niektórych części mojej pracy już nie traktuję jak „pracy” — tak bardzo mi się podoba.

To trudne pytanie. Oczywiście miejsce, w którym mieszkam, ma na mnie wpływ — ale trudno go zmierzyć. Uwielbiam Kijów, zwłaszcza wieczorami, gdy mogę spacerować jego cichymi ulicami z żoną i po prostu oddychać. Dla mnie dom to nie są ściany. To uczucie — ludzie i przedmioty, przy których czuję się swobodnie. Tam, gdzie są moi bliscy i znane mi rzeczy, które są dla mnie ważne — tam jest mój dom.

Uwielbiam pracować z drewnem. Z metalami i tkaninami trochę mniej, a z tworzywami sztucznymi jeszcze mniej. Gdybym miał wybrać tylko jeden materiał na całe życie — bez wątpienia byłoby to drewno. Jest ciepłe, naturalne i wszechstronne. Uważam, że drewno jest najbardziej intuicyjnym materiałem dla człowieka — budzi zaufanie, uspokaja i daje poczucie kontaktu z czymś prawdziwym.

Śledzę działalność TAMO od pewnego czasu — ich podejście naprawdę ze mną rezonuje. Dla mnie design TAMO to ciepły, subtelnie rzeźbiarski minimalizm. Ich przedmioty sprawiają, że chce się nie tylko z nich korzystać, ale też je oglądać, odkrywać i dotykać. Cenię to, że tworzą rzeczy z charakterem — ale bez zbędnego hałasu. Tego rodzaju spokojna pewność w projektowaniu to coś, co również staram się wyrażać w swojej własnej pracy.